อยากจะพูดให้ละเอียดลงไปอีก เมื่อไปอยู่ในประเทศอย่างอเมริกา สิ่งหนึ่งที่ควรทำเพื่อให้ได้ผลตามวัตถุประสงค์ก็คือ การคอยติดตามให้เกิดความรู้เท่าทันต่อสภาพสังคม ปัญหา และความเคลื่อนไหวต่างๆ ในประเทศนั้น ซึ่งที่จริงเราก็ควรจะต้องรู้เข้าใจเป็นธรรมดาอยู่แล้ว และการเข้าใจจะเป็นผลดีต่อส่วนรวมของเราด้วย อย่างน้อยสำหรับนำมาเป็นข้อคิดพิจารณาในการปรับปรุงสังคมของเรา เพราะคนของเราเวลานี้นิยมวัฒนธรรมตะวันตก จนไม่รู้เหนือรู้ใต้ ไม่รู้ว่ามันดีมันร้ายอย่างไร ทั้งๆ ที่ว่าสังคมตะวันตกเวลานี้ก็ยอบแยบเต็มทีแล้ว แทนที่เราจะตามเขาด้วยความรู้เท่าทันแล้วเอามาแยกแยะว่าส่วนใดดี ส่วนใดเสีย เรากลับไปตามเขาเมื่อ ๑๐-๒๐ ปีก่อน ในแนวทางที่พาเขามาสู่การประสบปัญหาในปัจจุบัน เราเดินทีหลังเขา แทนที่เราจะได้เปรียบเขา เรากลับไปซ้ำรอยแย่อย่างเขา นับว่าเป็นการดูถูกตัวเอง คือเป็นการดูถูกตัวเองอยู่ในตัวว่าไม่สามารถได้ประโยชน์จากการติดตาม
ถ้าเราตามเขา เราควรจะได้เห็นว่า เวลานี้เขาเดินทางนี้มาแล้ว เขาเป็นอย่างไร เขาติดอะไร เขาคิดถึงตัวเองอย่างไร เราจะได้นำเอามาใช้เป็นบทเรียน เพื่อเดินทางหลีกเลี่ยงไม่ให้พบสิ่งที่เสียหาย เอาแต่สิ่งที่ดีๆ แต่เรากลับไปเพลินนิยมตามอย่างเขาเรื่อยเปื่อย ไม่รู้แม้แต่ว่า เวลานี้เขามองสภาพของตัวของเขาเองอย่างไร ในด้านนี้พระมีหน้าที่อยู่แล้วในฐานะเป็นผู้นำทางจิตใจและทางปัญญา จะต้องนำประชาชนให้ได้ประโยชน์แก่สังคม ทั้งประโยชน์ในการไปทำงานให้แก่ที่นั้น และประโยชน์ในการแก้ไขปรับปรุงสังคมของเราเอง