ธรรมที่พูดมานั้น โดยมากเป็นการทำหน้าที่ทำความดีงามความถูกต้องของตนเอง แต่ต้องไม่ลืมไม่มองข้ามการปฏิบัติธรรมเพื่อประโยชน์ขั้นทิฏฐธัมม์นี้ ที่เป็นเรื่องเพื่อส่วนรวม หรือของกลาง ดังเช่นคำตรัสของพระพุทธเจ้า ที่เราทั้งหลายควรถือเป็นหลักสำคัญ ตามพระคาถาที่ว่า (สํ.ส.๑๕/๑๔๖/๔๖)
อารามโรปา วนโรปา เย ชนา เสตุการกา
ปปญฺจ อุทปานญฺจ เย ททนฺติ อุปสฺสย
เตส ทิวา จ รตฺโต จ สทา ปุญฺ ปวฑฺฒติ
ธมฺมฏฺา สีลสมฺปนฺนา เต ชนา สคฺคคามิโน ฯ
แปลว่า: ชนเหล่าใด ปลูกสวน ปลูกป่า สร้างสะพาน (ทำทางข้ามทางผ่าน รวมทั้งจัดเรือข้ามฟาก) จัดบริการน้ำดื่ม ขุดบึงบ่อสระน้ำ ให้ที่พักอาศัย บุญของชนเหล่านั้น ย่อมเจริญงอกงาม ทั้งคืนทั้งวัน ทุกเวลา ชนเหล่านั้น ผู้ตั้งอยู่ในธรรม ถึงพร้อมด้วยศีล เป็นผู้เดินทางสวรรค์
การปลูกป่า ปลูกสวน ขุดบึงบ่อสระน้ำ ทำถนนหนทาง สร้างสะพาน สร้างศาลา ให้ที่อยู่ที่พักอาศัย อะไรเหล่านี้ เป็นการบำเพ็ญกิจสาธารณะเพื่อประโยชน์สุขแก่ประชาชน เป็นการปฏิบัติธรรม เพื่อประโยชน์ขั้นทิฏฐธัมม์ของคนทั่วไป หรือส่วนรวมร่วมกัน จัดว่าเป็นการทำบุญใหญ่ขั้นพื้นฐาน ท่านจึงถือเป็นงานสำคัญ และสรรเสริญไว้มาก
การทำบุญตามพระคาถานี้ ชาวพุทธตั้งแต่พุทธกาล สืบกันมาตลอดสมัยโบราณ รู้เข้าใจกันดี ตามหลักฐานที่มีมากมายในพระไตรปิฎก และทำกันเรื่อยมาจนกระทั่งในเมืองไทยสมัยก่อน ได้เข้ามาอยู่ในวัฒนธรรมแห่งความมีน้ำใจ
การปลูกสวนปลูกป่า ขุดบ่อน้ำสระน้ำนี้ โยงไปถึงหลักคำสอนสำคัญเรื่อง “รมณีย์”
จนมีตำนานที่พระนำมาเทศน์มาสอนประชาชนในเมืองไทยนี้เรื่อยมาตั้งแต่โบราณ คือเรื่องมฆมาณพผู้รักความสะอาดเรียบร้อยงดงาม ริเริ่มชำระจัดสรรทำหมู่บ้านให้รมณีย์ แล้วก็มีหนุ่มๆ ชาวถิ่นมาร่วมสมานฉันท์ ขยายงานบุญทำหมู่บ้านให้รมณีย์
งานบุญที่สำคัญ เริ่มตั้งแต่ทำให้มีบริเวณที่เรียบรื่น มีถนนหนทางที่สะอาดสัญจรได้คล่องสะดวกปลอดภัย มีแหล่งน้ำพร้อมไว้ ถ้าไม่มี ก็ช่วยกันขุดบ่อน้ำสระน้ำขึ้นมา สร้างศาลาที่พักคนเดินทาง หรือที่คนยากไร้จะได้อาศัย ปลูกสวน ปลูกป่า ให้เป็นที่รื่นรมย์ชื่นชมใจ