...ในการเดินทางของชีวิตมนุษย์ทั้งหลาย ที่ต้องต่อสู้ดิ้นรนกันไป และเสี่ยงภัยมากมาย ท่ามกลางความไม่เที่ยงแท้แน่นอน และอนาคตที่ไม่อาจรู้ได้นี้ ก็น่าเห็นใจ คนทั้งหลายมีกำลังกาย กำลังใจ กำลังปัญญา กำลังความสามารถ ไม่เหมือนกัน เืมือดิ้นรนกันไป หลายคนก็จะเหน็ดเหนื่อย ล้า อ่อนแรง บางทีรู้สึกแห้งโหย และหวาดหวั่น เมื่อยังไม่พบสิ่งจริงแท้ที่ดีกว่า เมื่อตัวเองยังทำอะไรไม่ได้ดีกว่านั้น ความมั่นใจในอำนาจสิ่งศักดิ์สิทธิ์ และความหวังในฤทธิ์เดชอภินิหาร ก็เหมือนที่พักใจให้ได้ความแชมชื่นกลางหนทาง แต่ถ้ามัวเพลินติดอยู่ที่นั่น ก็จบสิ้นความก้าวหน้าไม่ได้เดินทางต่อไป กลับยิ่งเสียงภัยหนักขึ้นไปอีก เพราะเป็นภัยในความเพลิดเพลินที่เกิดจากความหลง และความประมาทของตนเอง เพราะฉะนั้นถ้าจะหาที่พักอย่างนี้ืบ้าง ก็เอาพอช่วยให้สดชื่นมีำกำลังวังชาขึ้น แล้วรีบลุกขึ้นเดินทางมุ่งหน้าต่อไป...