... ในขั้นสุดท้าย เมื่อถึงเวลาที่ทรัพย์สินสมบัติ และญาติพี่น้องช่วยอะไรไม่ได้ เช่น บนเตียงที่เจ็บป่วย บางทีเจ็บป่วยถึงกับร่างกายขยับเขยื้อนไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้ ใครก็ช่วยไม่ได้ รับประทานอาหารก็ไม่อร่อย ก็เหลือแต่ใจของเรานี่แหละ ตอนนั้นถ้าเรามีแต่สุขที่อิงอาศัยอามิส ขึ้นต่ออามิส คือสิ่งของภายนอกแล้ว ก็จะมีแต่ความทุกข์ความเดือดร้อนอย่างเดียว ตรงข้ามกับคนที่ฝึกใจของตนไ้ว้ด้วยปัญญารู้เท่าทันอย่างที่กล่าวมาแล้ว ซึ่งทำใจให้มีปราโมทย์ ปีติ ปัสลัทธิ สุข สมาธิได้ เราฝึกใจไว้พร้อมแล้ว แม้จะนอนป่วยอยู่คนเดียวบนเตียง ใครๆ อะไรๆ ช่วยไม่ได้ เราก็สามารถมีความสุขได้ ...